Marian
Marian is een vrouw met een verstandelijke beperking en heeft al lange tijd problemen met eten en drinken. Het begon in een periode toen ze ziek was en niet wilde eten en drinken, maar nadat ze van haar ziekte was hersteld bleef ze het eten en drinken dat haar werd aangeboden weigeren. Uiteindelijk kwam het zover dat besloten werd haar via een sonde voeding toe te dienen als ze een hele dag niets genomen had. Voor zowel Marian als de begeleiders erg vervelend, want het toedienen van de sonde ging gepaard met veel verzet van Marian.
Om het moeten toedienen van voeding per sonde te vermijden, gingen de begeleiders steeds meer aandringen als ze Marian overdag iets aanboden. Dit aanbieden van eten en drinken met de daaraan gekoppelde druk op Marian, gebeurde zon 10 keer per dag. Meestal zonder het gewenste resultaat, waardoor alsnog s avonds de sonde toegediend moest worden.
De trainer die het team begeleidde met het ontwikkelen van gentle teaching zag wat het patroon was en adviseerde het team dit te doorbreken. Stop met tien keer per dag opdringen van eten en drinken, maar maak in plaats daarvan tien keer (of vaker) per dag warm en persoonlijk contact met Marian. Accepteer dat het op dit moment blijkbaar niet anders kan, dan dat ze de noodzakelijke voeding s avonds per sonde krijgt toegediend.
Het team nam dit advies over en na een paar weken ging Marian ineens weer uit zichzelf eten en drinken en was ook het toedienen per sonde niet meer nodig.
Hennie , de zus van Marian vertelde enige tijd later dat ze Marian nu veel meer mens vindt dan vroeger, ook dan voordat ze zo ziek werd. Ze heeft het zelfs over een wedergeboorte.
Marian hing altijd heel erg aan haar patronen. Ze deed alle handelingen netjes, maar leek er niet echt iets bij te beleven. Een voorbeeld is haar verjaardag; daar zat ze vroeger bij, maar er was niet te zien of ze het ook leuk vond. Op haar laatste verjaardag, heeft ze wel echt genoten van alle aandacht en het contact.
Een ander voorbeeld: Marian is gewend om haar zus uit te zwaaien als ze weer naar huis gaat. Ze praatte dan ook bijna over niets anders terwijl Hennie er was. Nu vraagt ze ook wel of ze Hennie mag wegbrengen naar de parkeerplaats, maar ze kan het ook over andere zaken hebben.
Vroeger reed ze dan als het eindelijk zo ver was, snel naar de parkeerplaats, met een strak gezicht. Dan zwaaide ze en keerde ze weer om, om razendsnel weer terug te rijden. Nu brengt ze Hennie ook weg, maar samen met een begeleider. Ze rijden gezellig keuvelend naar de parkeerplaats, Marian zwaait haar zus uitgebreid uit, net zo lang tot ze uit het zicht verdwijnt en rijdt vervolgens weer gezellig samen terug naar de groep.
Marian geniet van kleine dingen, maar vooral van contact. Ze laat echte emoties zien en patronen en structuur lijken bijzaak te worden. Het evenwicht is nog fragiel, maar nu al is heel duidelijk te zien hoe een andere bejegening door begeleiders in Marian een omslag heeft veroorzaakt! De nadruk op nabijheid heeft gemaakt dat zij zelf ook meer openstaat voor nabijheid!! En Marian praat nu ook op een warme manier over de groep, het is echt haar thuis geworden.
