Carlos

Carlos was midden dertig toen John McGee hem voor het eerst ontmoette. Carlos leefde al meer dan 15 jaar in een kaal soort cel in een psychiatrisch ziekenhuis. Zijn gezicht was getekend door de angst en eenzaamheid die zijn leven kenmerkten. Niemand dorst bij hem binnen te komen, omdat Carlos vanuit zijn angst voor menselijke nabijheid erg agressief kon worden en stevig kon bijten. Carlos had - zonder het gewenste effect - al twee maal een lobotomie operatie ondergaan in de hoop dat er hierdoor minder agressie zou zijn. Het contact met Carlos was door een raampje in de deur van zijn cel.

McGee besloot echt contact met Carlos te willen maken om op die manier aan de begeleiders te laten zien dat onder de angst voor mensen ook bij Carlos het diepe verlangen aanwezig is om zich in het contact met anderen veilig en geliefd te voelen. Het contact tussen Mcgee en Carlos verloopt vanuit veiligheidsoverwegingen aanvankelijk door een luikje. McGee begint met 'echt' naar Carlos te kijken. Niet kijken naar het vuil op zijn handen, je niet laten afleiden door de sterke lichaamsgeur die door het luikje op je af komt, je gedachten niet laten beheersen door de agressie waar iedereen over vertelt, maar kijken in de ogen van Carlos en zien dat je tegenover iemand zit die vol zit met angst, die een leven achter de rug heeft dat hem getraumatiseerd heeft en die van binnen er naar verlangt als mens gezien te worden.

Door zo naar Carlos te kijken, kan je je angst en afweer laten vallen en Carlos echt van mens tot mens ontmoeten. Dat is het begin van gentle teaching en dat is waar ook McGee telkens weer mee begint als hij nieuwe 'Carlossen' ontmoet.
Vanuit warme betrokkenheid en de intense wens om ook Carlos gevoelens van liefde en veiligheid te laten ervaren, begint McGee langzaam contact te maken. Hij kijkt Carlos met een warme blik aan, spreekt op zachte toon vriendelijke woorden tegen Carlos en probeert Carlos op voorzichtige manier te laten ervaren dat ook aanrakingen veiligheid en liefde kunnen uitdrukken. Hij begint voorzichtig met de toppen van zijn vingers de handen van Carlos kort aan te raken en langzaam aan gaat hij wat verder met zijn handen in de richting van de bovenarmen en het lichaam van Carlos. Langzaam opent ook Carlos zich. Zijn aanvankelijke angst voor McGee verandert in verwondering en hij leert beetje bij beetje dat het goed is om dit contact toe te laten.

Na een sessie die misschien een klein uur heeft geduurd geeft Carlos een voorzichtige 'kus' op de hand van McGee en strek hij zijn eigen hand naar McGee uit om daar ook een kus op te ontvangen. De begeleiders die dit zien gebeuren ontdekken dat ze hun beeld over Carlos bij moeten stellen. Carlos is geen hopeloze casus die nooit zal veranderen, maar hij is iemand die net zoals zijzelf verlangen naar menselijke nabijheid. Alleen heeft Carlos door zijn beperkingen en door zijn levenservaring niet geleerd hier zelf invulling aan te geven, maar hij heeft juist het tegenovergestelde geleerd: angst voor menselijke nabijheid. Het is aan zijn begeleiders de taak om hem alsnog te leren dat menselijke nabijheid en verbondenheid goed is.

Een van de begeleiders besluit de handschoen op te pakken en kan in de eerste periode een paar keer per week een half uur uittrekken om - net als McGee - door het veiligheidsluikje voorzichtig in de wereld van Carlos binnen te komen en hem te leren dat hij een goed mens is en dat het goed is om bij elkaar te zijn. Dit is het begin van een ingrijpende verandering in het leven van Carlos. Ook andere begeleiders zien dat Carlos iemand anders is dan ze altijd gedacht hebben en gaan meedoen. Een jaar of vijf later leeft Carlos niet meer in zijn cel. Hij leeft in een woongroep te midden van andere cliƫnten. In de groepsruimte heeft hij nog wel zijn eigen hoekje waar hij vast verblijft. Maar dit hoekje heeft een open verbinding met de rest van de groep. Carlos leeft weer tussen en mensen. We zien op een video hoe hij in de tuin zit met zijn begeleiders en huisgenoten en hoe hij een appel schilt voor een van de andere bewoners van zijn groep. Wie had dat vijf jaar terug verwacht?

Het leven van Carlos is drastisch veranderd. Hij leeft niet meer in een cel, maar tussen mensen. Hij is bevrijd van zijn allesoverheersende angst en heeft geleerd dat hij zich in de verbondenheid met anderen veilig en geliefd kan voelen. Maar Carlos is er nog niet. Door zijn langdurig sociaal en emotioneel isolement heeft hij reactiepatronen ontwikkeld die slechts langzaam slijten en vervangen worden door nieuwe patronen. Als er iets gebeurd waardoor hij zich onveilig gaat voelen, kan hij gemakkelijk terugvallen in zijn oude patronen. Maar deze terugval zal minder heftig zijn en zijn begeleiders weten inmiddels hoe ze hem kunnen helpen hier weer uit terug te krabbelen.

Contactformulier

contact

Aanmelden @bulletin

 

Aanmelden cursus